7 ความเข้าใจความสมบูรณ์แบบ: ทำไมเราจึงติดกับดักนี้

ในยุคปัจจุบัน ความสมบูรณ์แบบเป็นเรื่องที่ผู้คนให้ความสำคัญและมุ่งไขว่คว้า ไม่ว่าจะเป็นในด้านการเรียน การทำงาน หรือชีวิตส่วนตัว ทำให้หลายคนเกิดความเครียด กดดัน และไม่มีความสุขกับสิ่งที่ทำ

เราถูกปลูกฝังตั้งแต่เด็กว่าต้องเป็นคนเก่ง เรียนเก่ง

เพื่อเป็นคนที่ประสบความสำเร็จในอนาคต ทั้งยังต้องแข่งขันกับคนอื่นๆ เพื่อให้ได้สิ่งที่ดีที่สุด สังคมคาดหวังให้เราต้องมีหน้าที่การงานที่ดี รายได้สูง ทำให้เราต้องใช้ชีวิตไปกับการพยายามทำทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบ จนบางครั้งหมดแรง ท้อใจ และคิดว่าตนเองด้อยค่าเมื่อทำไม่ได้ดั่งใจ

โซเชียลมีเดียก็ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกนี้ เพราะมักจะแสดงแต่ด้านดีของผู้คน ว่าใครมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบกว่ากัน ยิ่งทำให้เราเครียดและกังวลใจมากขึ้น จนไม่มีพลังที่จะทำสิ่งที่รักอย่างเต็มที่ ผู้เขียนยอมรับว่าก็เคยคิดแบบนี้ จนสุขภาพแย่ลง ต้องใช้เวลารักษาตัวนานกว่าจะกลับมาเป็นปกติได้

ดังนั้น เราควรหยุดถามตัวเองดูว่า ความสมบูรณ์แบบนั้นจำเป็นและคุ้มค่ากับความทุกข์ที่ต้องแลกมาหรือไม่ การทำให้ดี ให้เต็มที่กับสิ่งที่รักและภูมิใจในตัวเองนั้น บางครั้งก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องไร้ที่ติเสมอไป ถ้าเราให้คุณค่าและชื่นชมกับสิ่งตรงหน้า โดยไม่ยึดติดกับอุดมคติเกินไป เราก็จะมีความสุขได้ไม่ยาก

การให้อภัยและเข้าใจตัวเองมากขึ้น ไม่ตัดสินตนเองหรือเปรียบเทียบกับคนอื่น จะช่วยคลายความกดดันและความกลัวลงได้ เราควรมองว่าความผิดพลาดคือบทเรียน ให้คุณค่ากับความพยายามของตัวเอง ไม่ใช่แค่ผลลัพธ์สุดท้าย ชีวิตที่มีความหมายไม่ได้มาจากการมีทุกอย่างที่สมบูรณ์แบบเสมอไป แต่เกิดจากการเลือกเส้นทางที่ใช่สำหรับเรา ทำในสิ่งที่รักอย่างมีความสุข และมองหาจุดสมดุลระหว่างความพยายามกับคุณภาพชีวิตนั่นเอง

นิยามของความสมบูรณ์แบบในสังคมปัจจุบัน

ในยุคนี้ ผู้คนให้ความสำคัญและพยายามไขว่คว้าความสมบูรณ์แบบในทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นการเรียน การทำงาน หรือชีวิตส่วนตัว ทำให้หลายคนเกิดความเครียด กดดัน และขาดความสุขกับสิ่งที่ทำ

ตั้งแต่เด็ก เราถูกปลูกฝังให้เป็นคนเก่ง มุ่งมั่นเรียนเพื่อประสบความสำเร็จในอนาคต และต้องแข่งขันกับผู้อื่นเพื่อให้ได้สิ่งที่ดีที่สุด สังคมคาดหวังให้เรามีงานและรายได้ที่ดี จึงต้องพยายามทำทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบ จนบางครั้งเหนื่อยล้า ท้อแท้ และรู้สึกด้อยค่าเมื่อทำไม่สำเร็จ

โซเชียลมีเดียยิ่งตอกย้ำความรู้สึกนี้ ด้วยการนำเสนอแต่ด้านดีของผู้คน ทำให้เรารู้สึกว่าชีวิตของตนแย่กว่าคนอื่น เครียดและกังวลมากขึ้น จนไม่มีพลังทำในสิ่งที่รัก ผู้เขียนเองก็เคยเป็นแบบนี้จนสุขภาพย่ำแย่ กว่าจะฟื้นตัวได้ต้องใช้เวลานาน

ดังนั้น เราควรหยุดถามตัวเองว่าความสมบูรณ์แบบนั้นจำเป็นและคุ้มค่ากับความทุกข์ที่ต้องแลกมาหรือไม่ การทำเต็มที่กับสิ่งที่รักและภูมิใจในตัวเอง บางครั้งก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องไร้ที่ติเสมอไป หากเราเห็นคุณค่าในสิ่งตรงหน้า โดยไม่ยึดติดกับอุดมคติเกินไป ก็จะมีความสุขได้ง่ายขึ้น

การให้อภัยและเข้าใจตนเองมากขึ้น ไม่ตัดสินหรือเปรียบเทียบกับคนอื่น จะช่วยคลายความกดดันและความกลัวได้ เราควรมองว่าความผิดพลาดคือบทเรียน ให้คุณค่ากับความพยายามมากกว่าแค่ผลลัพธ์ ชีวิตที่มีความหมาย ไม่ได้มาจากการมีทุกอย่างที่สมบูรณ์แบบ แต่เกิดจากการเลือกเส้นทางที่ใช่สำหรับตน ทำในสิ่งที่รักอย่างมีความสุข และหาจุดสมดุลระหว่างความมุ่งมั่นกับคุณภาพชีวิตต่างหาก

รากเหง้าของความต้องการเป็นคนสมบูรณ์แบบ

ผลกระทบของความสมบูรณ์แบบต่อชีวิตประจำวัน

ความเชื่อที่ว่าต้องทำทุกอย่างอย่างสมบูรณ์แบบนั้น แฝงอยู่ในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตประจำวันของเรามากมาย ตั้งแต่การเลือกใส่เสื้อผ้า ไปจนถึงการทำงานและความสัมพันธ์กับคนรอบข้าง ซึ่งนำไปสู่ความเครียด ความกดดัน และความไม่พอใจในตัวเองอยู่เสมอ

คนที่มีแนวคิดแบบนี้มักจะตั้งมาตรฐานสูงให้กับตัวเอง พยายามทำงานหนักเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่สมบูรณ์แบบที่สุด กลัวการถูกตำหนิ จนไม่มีเวลาดูแลสุขภาพ ผ่อนคลาย หรือใส่ใจคนรอบข้าง บางครั้งความคิดวิตกกังวลก็ดูดพลังงานจนแทบไม่เหลือแรงจะทำอะไร หรือไม่ก็ฝืนดันตัวเองต่อไปจนหมดแรง นำไปสู่ปัญหาสุขภาพจิตในระยะยาว

นอกจากนี้ การยึดติดกับความสมบูรณ์แบบยังส่งผลเสียต่อความคิดสร้างสรรค์และการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ เพราะจะไม่กล้าลองอะไรที่ไม่คุ้นเคย กลัวความล้มเหลว ทั้งที่ความผิดพลาดเป็นโอกาสให้เราได้เติบโต และมันก็เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่ทุกคนล้วนต้องเจอ

อีกทั้งคนที่คาดหวังสูงกับตัวเอง ก็มักจะคาดหวังสูงกับคนรอบข้างด้วย อยากให้ทุกคนเป็นแบบที่ตัวเองหวัง พอเห็นใครทำพลาดก็รู้สึกผิดหวัง ส่งผลให้ความสัมพันธ์แย่ลง เพราะเมื่อเอาแต่มุ่งสู่ความเพอร์เฟ็กต์ ก็มักจะลืมไปว่าการเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้อีกฝ่ายได้รู้จักต่างหากที่จะนำไปสู่ความผูกพันที่ลึกซึ้ง

สุดท้ายแล้ว การพยายามไขว่คว้าความสมบูรณ์แบบในทุกๆ วัน เหมือนกับการไล่ตามภาพมายาที่ไม่มีทางเป็นจริงได้ เพราะในความเป็นจริง ชีวิตคือการเดินทางที่มีทั้งขึ้นและลง มีเรื่องที่ไม่คาดฝันให้เราได้เรียนรู้เสมอ ถ้าเรายังคงยึดติดกับการจะควบคุมทุกอย่างให้เป็นไปตามที่หวัง เราก็อาจจะพลาดโอกาสเติบโตและมีความสุขไปอย่างน่าเสียดาย

ดังนั้น เราควรเปลี่ยนความเชื่อใหม่ ว่าไม่มีใครสมบูรณ์แบบได้จริงๆ หรอกตามธรรมชาติ ขอเพียงเราได้ใช้ศักยภาพของตัวเองอย่างเต็มที่ มีความก้าวหน้าทีละเล็กทีละน้อย ได้ใช้ชีวิตตามที่หัวใจต้องการ นั่นก็ถือเป็นความสำเร็จแล้ว เมื่อเราลดความคาดหวังลง ก็จะเริ่มเห็นสิ่งดีๆ รอบตัวได้มากขึ้น ทั้งข้อดีของตัวเอง และเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่น่ายินดีในชีวิตประจำวัน

ทุกคนมีแสงสว่างในตัว สามารถเติบโตได้อย่างงดงาม โดยไม่จำเป็นต้องไร้ที่ติเลยสักนิด เพียงแค่เรามองตัวเองอย่างเห็นคุณค่า ปรับความคิดความเชื่อให้เป็นกำลังใจมากขึ้น และเดินทางออกจากกับดักความเพอร์เฟ็กต์ ค้นหาวิธีมีความสุขในแบบที่เป็นตัวเราเอง นั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุดแล้วในการแสดงศักยภาพของเราออกมาได้เต็มที่

ความเชื่อมโยงระหว่างความสมบูรณ์แบบกับความวิตกกังวล

ความต้องการที่จะเป็นคนสมบูรณ์แบบ มักจะเชื่อมโยงกับความรู้สึกวิตกกังวลอย่างแยกไม่ออก เหมือนสองด้านของเหรียญเดียวกัน ยิ่งเรายึดติดกับการทำทุกอย่างให้ออกมาดีที่สุด ก็จะยิ่งเสี่ยงที่จะเป็นกังวลง่ายขึ้น กลัวว่าจะมีอะไรผิดแผน กลัวว่าตัวเองจะทำไม่ได้ดั่งใจหวัง

ความกังวลและความกลัวนี้ มีรากฐานมาจากความเชื่อที่ฝังลึกว่า คุณค่าของเรานั้นขึ้นอยู่กับความสำเร็จ การเป็นคนเก่งที่สุดเท่านั้น ถ้าหากเกิดความผิดพลาดหรือล้มเหลวขึ้นมา ก็เท่ากับว่าเราไม่มีค่าในสายตาใคร ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดมาก ยิ่งในยุคที่ให้คุณค่ากับการแข่งขันในทุกด้านของชีวิต ก็ยิ่งตอกย้ำความกดดันที่ว่า ต้องทำทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบที่สุดเท่านั้น

เมื่ออยู่ในบรรยากาศแบบนี้ไปนานๆ สมองจะปรับตัวให้มีความกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ แต่การเตรียมพร้อมตลอดเวลาอย่างหนัก ก็ทำให้เราต้องอยู่ในสภาวะเครียดสูงอย่างต่อเนื่องไปด้วย ส่งผลเสียต่อร่างกายและจิตใจในระยะยาว บางคนอาจมีอาการย้ำคิดย้ำทำ หรือวิตกกังวลจนเป็นโรค

แต่เราสามารถเรียนรู้ที่จะอยู่กับความไม่สมบูรณ์แบบได้ โดยไม่จำเป็นต้องละทิ้งความมุ่งมั่นทั้งหมด แค่ปรับมุมมองใหม่ว่า ความผิดพลาดก็เป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้ พยายามเต็มที่เท่าที่ทำได้ โดยไม่คาดหวังว่าจะต้องไร้ที่ติเสมอไป

การฝึกสังเกตอารมณ์ความคิดของตัวเองอยู่เสมอ จะทำให้เราแยกแยะได้ว่า ความกังวลอะไรเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล อะไรเกิดจากจินตนาการที่ทำให้ทุกข์ใจเกินจริง เช่นเดียวกับการฝึกเจริญสติอยู่กับปัจจุบันขณะ ก็จะช่วยให้เราไม่หมกมุ่นกับเรื่องในอดีตหรืออนาคตที่ยังมาไม่ถึงจนเกินไป รู้จักรับรู้ความรู้สึกโดยไม่ตัดสิน และปล่อยวางได้ง่ายขึ้น

อีกทั้งการได้พูดคุยกับคนที่ไว้ใจ ไม่ว่าจะเป็นคนใกล้ชิดหรือผู้เชี่ยวชาญ ก็ช่วยให้เรามองเห็นมุมมองใหม่ๆ จากสิ่งที่เรามองข้ามไปเอง เมื่อเข้าใจความเชื่อมโยงเรื่องนี้แล้ว เราก็จะเริ่มหาสมดุลในชีวิตได้มากขึ้น ไม่จมอยู่กับความทุกข์ใจจากเรื่องเล็กๆ น้อยๆ อีกต่อไป

สิ่งสำคัญคือการยอมรับความจริงที่ว่า ชีวิตไม่มีทางราบรื่นได้ตลอด และเรียนรู้ที่จะอยู่กับข้อบกพร่องของตัวเองและสถานการณ์ต่างๆ ให้ได้ นั่นจะช่วยให้มีพื้นที่ในใจมากขึ้นสำหรับความสงบ ความหวัง และทางเลือกในการรับมือกับความท้าทาย โดยไม่ปล่อยให้ความกังวลมาขวางกั้นศักยภาพของเราอีกต่อไป

การปรับเปลี่ยนความคิดนี้อาจต้องใช้เวลา แต่มั่นใจได้ว่ามันคุ้มค่า เพื่อจะได้มีอิสระทางใจที่แท้จริง เพราะต่อให้มีอุปสรรคในชีวิต แต่ถ้าเราเข้าใจตนเองและไม่ยึดติดกับความสมบูรณ์แบบจนเกินไป เราก็จะรู้ว่า ความสามารถที่แท้จริงของเรานั้นมีมากกว่าที่คิด และพร้อมจะก้าวต่อไปข้างหน้าได้เสมอ ด้วยจิตใจที่เข้มแข็งและเบิกบานอย่างอิสระ

มายาคติเกี่ยวกับความสมบูรณ์แบบและความสำเร็จ

ผู้คนมักเชื่อว่าการจะประสบความสำเร็จได้ เราจำเป็นต้องเป็นคนที่สมบูรณ์แบบในทุกด้าน ทั้งการงาน การเรียน หรือเรื่องส่วนตัว เพราะสังคมมักชื่นชมคนที่ดูไร้ที่ติอยู่เสมอ แต่แท้จริงแล้ว ความเชื่อเช่นนี้เป็นเพียงมายาคติที่สร้างขึ้น เพราะไม่มีใครสมบูรณ์แบบได้จริง ทุกคนล้วนมีข้อบกพร่อง มีจุดอ่อนด้วยกันทั้งนั้น ซึ่งไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่สามารถไปถึงฝันได้เลย

ตัวอย่างเช่น ระหว่างคนที่มีความสามารถสูง แต่ไม่กล้าเสี่ยงเพราะกลัวล้มเหลว กับคนที่อาจดูธรรมดากว่า แต่มีความมุ่งมั่น ขยันเรียนรู้ และกล้าลองผิดลองถูก ใครน่าจะประสบความสำเร็จได้มากกว่า การหมกมุ่นกับการสร้างภาพลักษณ์ให้ดูสมบูรณ์แบบ มักทำให้เราพลาดโอกาสที่จะได้เติบโตและเรียนรู้อะไรใหม่ๆ

นอกจากนี้ การเชื่อว่าคนที่ประสบความสำเร็จจะต้องเป็นคนที่เก่งไปเสียทุกเรื่อง ก็ไม่ใช่เรื่องจริงเสมอไป ยกตัวอย่างเช่น สตีฟ จ็อบส์ ผู้ก่อตั้งแอปเปิล เขาเคยเรียนไม่จบมหาวิทยาลัย ผลิตภัณฑ์ที่ทำในช่วงแรกก็ล้มเหลวไม่เป็นท่า แต่เขาไม่ยอมแพ้ เรียนรู้จากความผิดพลาด จนสามารถสร้างสรรค์ผลงานที่ยอดเยี่ยมมากมายให้กับโลกได้ในที่สุด

หรือโทมัส เอดิสัน ที่ถูกมองว่าเป็นเด็กที่โง่เกินกว่าจะสอนได้ เคยล้มเหลวมาหลายครั้ง แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาหมดกำลังใจ กลับมองว่าเขาแค่รู้แล้วว่าอะไรไม่ใช่คำตอบ สุดท้ายจนกลายเป็นนักประดิษฐ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคนหนึ่งของโลก นี่เป็นเพียงตัวอย่างส่วนน้อย ที่แสดงให้เห็นว่าความไม่สมบูรณ์แบบ ไม่ใช่อุปสรรคต่อความสำเร็จเลย

ความจริงก็คือ ไม่ว่าใครก็ตาม ต่อให้เก่งแค่ไหน ก็ไม่มีทางเพอร์เฟ็กต์ได้ทุกเรื่อง แต่เราสามารถใช้จุดแข็งที่มีให้เกิดประโยชน์ ขณะเดียวกันก็พัฒนาจุดอ่อนไปพร้อมกันได้ การกล้ายอมรับตัวเองทั้งข้อดีและข้อเสีย จะทำให้เราค้นพบความงดงามและความเป็นไปได้ที่ไม่มีที่สิ้นสุดในตัวเรา ถ้าเรามุ่งมั่นฝึกฝนตนเองอย่างสม่ำเสมอ วันหนึ่งเราก็จะพบศักยภาพที่แท้จริงของเรา และความสำเร็จที่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องไกลตัว ก็อาจไม่ใช่เรื่องเกินเอื้อมอย่างที่คิด

สำหรับผู้เขียน ความสำเร็จที่แท้จริงอยู่ที่การเดินทางอย่างมีความสุข ไม่ใช่การไปถึงจุดสูงสุด ขอเพียงเราทุ่มเทเต็มที่ มุ่งมั่นพัฒนาตนเองอยู่เสมอ กล้าเผชิญความท้าทาย ถึงแม้อาจสะดุดล้มลุกบ้างเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าเรายังไม่ยอมแพ้ ความฝันที่เราปรารถนาก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

ดังนั้น เราควรกล้าที่จะเป็นตัวของตัวเอง กล้าที่จะแตกต่าง บกพร่อง และล้มเหลวได้บ้าง เพราะนั่นคือสิ่งที่ทำให้เราเติบโตขึ้น โดยไม่ต้องเสียเวลาไปกับการวิ่งไล่ตามภาพลวงตาของความสมบูรณ์แบบอีกต่อไป และมุ่งมั่นค้นหาความสำเร็จในแบบฉบับของตนเอง

การเรียนรู้ความสมบูรณ์แบบตั้งแต่วัยเด็ก

เด็กจำนวนมากเติบโตขึ้นมาพร้อมกับความเชื่อที่ว่า ความสำเร็จต้องมาคู่กับความสมบูรณ์แบบเสมอ ตั้งแต่เล็ก พวกเขาถูกปลูกฝังว่าเด็กเก่งต้องได้เกรดดีที่สุด ต้องเป็นที่หนึ่งในทุกสิ่ง ถ้าทำได้ไม่ดีเท่าคนอื่นก็มักถูกตำหนิ ทำให้ขาดความมั่นใจในตัวเอง

การถูกประเมินค่าด้วยผลการเรียนแบบนี้ซ้ำๆ ทำให้เด็กจำนวนไม่น้อยเข้าใจผิดคิดว่า ความสำเร็จมีแบบเดียวคือต้องเป็นหัวกะทิของห้องเท่านั้น ไม่เช่นนั้นจะไม่เป็นที่ยอมรับ เลยพยายามวิ่งไล่ตามความฝันของคนอื่น โดยลืมไปว่าตัวเองถนัดหรือชอบอะไรกันแน่

แถมการแข่งขันตลอดเวลาก็ทำให้พวกเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอ ด้อยค่ากว่าคนอื่น บางคนโตมาในครอบครัวที่มีความคาดหวังสูง ต้องเป็นคนเพอร์เฟ็กต์ทุกด้าน ซึ่งก็เป็นความกดดันที่หนักหนาสาหัส ถ้าต้องเจอแบบนี้ทุกวัน เด็กจะไม่มีเวลาสนุกกับสิ่งที่ชอบ หรือได้ค้นหาตัวเองเลย พอโตขึ้นก็จะยิ่งดูแลรักษาแค่ภาพลักษณ์มากกว่าทำตามหัวใจของตน

บางคนอาจเกิดความแปลกแยกกับตัวเอง เพราะมัวแต่ทำตามที่ผู้ใหญ่หวัง จนไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไรกันแน่ ในขณะที่บางคนก็อาจมุ่งมั่นเอาชนะคนอื่นมากเกินไป จนไม่รู้จักคำว่าพอ รู้แต่แข่งขันและกลัวความล้มเหลว

การหล่อหลอมความคิดตั้งแต่เด็กแบบนี้ ถึงแม้ผู้ใหญ่จะตั้งใจดี แต่ก็อาจส่งผลเสียในระยะยาวโดยไม่รู้ตัว เพราะลืมไปว่าแต่ละคนมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง เราไม่สามารถเอาเด็กมาเทียบกันด้วยไม้บรรทัดเดียว หรือบังคับให้พวกเขาเป็นอย่างที่เราอยากเสมอไป เพราะนั่นอาจทำลายความเชื่อมั่นและความกล้าที่จะล้มเหลวอย่างสวยงาม

ที่จริง แค่การได้ทุ่มเทเต็มที่ในแต่ละเรื่องก็ถือว่าเป็นความสำเร็จแล้ว โดยไม่จำเป็นต้องเหมือนหรือเทียบกับใคร การมีด้านที่เก่งกว่าหรือด้อยกว่าผู้อื่นถือเป็นเรื่องปกติ ไม่ได้แปลว่าเราเป็นคนล้มเหลว

ดังนั้น พ่อแม่ที่อยากให้ลูกเป็นคนที่กล้าล้มเหลว กล้าฝัน และมั่นใจในตัวเอง อาจต้องทบทวนความคาดหวังที่มีต่อลูกใหม่ บางทีเราอาจกำลังส่งต่อความเชื่อเก่าๆ ที่เคยถูกปลูกฝังมาโดยไม่รู้ตัว

ลองจินตนาการถึงเด็กที่ได้เติบโตท่ามกลางคำชมในความพยายาม ในบ้านที่เต็มไปด้วยกำลังใจ การยอมรับในความแตกต่าง ให้อภัยเวลาผิดพลาด ปลอบโยนยามท้อ เด็กเหล่านี้จะกล้าแสดงตัวตนมากกว่า และมีความมั่นใจที่จะตามหาความฝัน เพราะรู้ว่าไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไร เขาก็ยังเป็นคนที่มีคุณค่าอยู่ดี

นี่คือสิ่งที่เด็กต้องการจริงๆ ไม่ใช่แค่คำชมตอนทำได้ดี แต่เป็นการยอมรับในตัวตนทั้งมวล ทั้งส่วนที่สมบูรณ์แบบและไม่เพียบพร้อม เมื่อเด็กได้เรียนรู้ว่าคุณค่าของเขาอยู่ที่การใช้ชีวิตอย่างมีความหมาย ไม่ใช่แค่ผลการเรียนหรือรางวัล เขาก็จะโตขึ้นมาพร้อมกับการค้นหาศักยภาพที่แท้จริงของตน แทนที่จะดิ้นรนเอาชนะใจคนอื่น

ในโลกที่เปลี่ยนแปลงเร็วแบบนี้ บางทีเราอาจไม่จำเป็นต้องเลี้ยงให้ลูกเป็นเด็กที่สมบูรณ์แบบ แต่ควรส่งเสริมให้เขามีความยืดหยุ่น ปรับตัวเก่ง และเชื่อมั่นในตัวเองพอที่จะรับมือกับความท้าทายต่างๆ ได้

เด็กๆ ไม่ได้ต้องการอะไรไปมากกว่าอ้อมกอดที่อบอุ่น และสายตาที่บอกว่า ต่อให้ลุกล้มสักกี่ครั้ง พวกเขาก็ยังเป็นที่รักเสมอ ทุกความพยายามล้วนมีคุณค่าในตัวมันเอง ส่วนผู้ใหญ่ก็จะคอยภูมิใจในทุกก้าวของพวกเขา ไม่ว่าจะสำเร็จหรือล้มเหลว

หากเราส่งต่อกำลังใจและส่งเสริมเด็กๆ ในแบบที่เราเองก็อยากได้รับในวัยเดียวกัน ด้วยความเข้าใจและให้อิสระ พลังแห่งความรักที่ไร้เงื่อนไขนี้จะช่วยให้พวกเขากล้าที่จะเป็นตัวของตัวเอง เป็นประกายเล็กๆ ให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในสังคมได้ในวันหน้า

“คนเราไม่สามารถทำทุกอย่างให้สมบูรณ์แบบ แต่ทุกคนทำสิ่งที่ตนรักได้อย่างเต็มที่”

การพัฒนาตนเอง

7 ความเข้าใจความสมบูรณ์แบบ: ทำไมเราจึงติดกับดักนี้

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

เรารับสร้างเว็บไซต์คอร์สเรียนออนไลน์ -Digital Product

ใส่ความเห็น ยกเลิกการตอบ

เข้าสู่ระบบ

ลงทะเบียน